Machtsspelletjes I

Ingezonden door Twan

Vrijdagmorgen 08.00 uur

Mijn telefoon meldt trillend dat ik gebeld word. De display vertelt dat Margot mij probeert te bellen. Ik besluit om er een spelletje van te maken en dus beantwoord ik haar oproep niet. Aan dit telefoonnummer is geen voicemail gekoppeld, dus kan Margot geen boodschap achterlaten. Binnen twee minuten licht het display weer op. Weer verschijnt haar naam in beeld en weer beantwoord ik de oproep niet waarmee ik bewust een risico neem. Het schermpje van de telefoon gaat weer op grijs.

08.45 uur Margot’s naam verschijnt weer in beeld. Ik besluit om het risico te vergroten en beantwoord haar oproep weer niet. 08.48 uur en weer meldt Margot zich. Ik vind dat het tijd is om mijn spelletje voort te zetten en accepteer haar oproep met een mager ‘hallo’. ‘Ja met Margot! Sorry dat ik gisteravond jouw oproep gemist heb. Ik zat bij mijn ouders en….’. Voordat Margot haar hele verhaal wil gaan vertellen, zeg ik alleen maar dat ik teleurgesteld in haar ben. Waarop het aan de andere kant van de lijn stil wordt. ‘Sorry’ klinkt het bedeesd.

Waarop ik reageer met de vraag waarvoor Margot precies sorry zegt? Weer wordt het even stil. ‘Dat ik jouw oproep niet heb beantwoord’. Waarop ik Margot vraag of dat alles is? Ik kan Margot horen nadenken. Dat kan een paar dingen betekenen. Ten eerste kan het zijn dat Margot beseft dat zij in een machtsspel terecht is gekomen en dat zij daar geen zin in heeft. Of, en dat hoop ik natuurlijk, betekent het dat zij mee wil gaan in dat spel. Haar antwoord: ‘Ook sorry voor dat ik jou niet even heb geappt om het uit te leggen.' Mijn bewust genomen risico lijkt goed uit te pakken.

Ik besluit om te kijken hoe ver ik kan gaan. Ik zeg dat ik denk dat het beter is om verder geen contact meer te hebben. Vanuit de stille aan de andere kant van de lijn kan ik Margot gewoon na horen denken. Weer kan zij uit een paar mogelijkheden kiezen. Of Margot zegt: ‘Oké, ik begrijp het‘, of zij kiest ervoor om een andere, ondergeschikte rol aan te nemen. Haar ‘kan ik het goedmaken?’ wijst op het laatste. Ik besluit om het risico en de spanning nog verder op te voeren en zeg dat dat lastig zal worden. Dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb in dames, die niet bereikbaar zijn.

‘Maar ik heb toch al sorry gezegd?’ klinkt het verontschuldigend. Bijna onderdanig zelfs. Volgens mij begin ik Margot in de positie te krijgen waar ik haar wil hebben. ‘Denk je dat een simpel sorry voldoende is om mijn teleurstelling achter me te laten?’ ‘Nee Twan. Wat mag ik doen? Wat moet ik doen?’ Twee werkwoordsvormen die mij erg aanspreken: mag en moet. Ik besef dat ik beet heb en besluit om mijn spel voort te zetten door met die werkwoordsvormen aan de slag te gaan. Jij mag nogmaals jouw excuses aanbieden. En jij moet bewijzen dat jouw excuses oprecht zijn.

‘Dat is goed Twan’. ‘Goed? Dat is weer niet voldoende Margot.' Weer zegt Margot sorry. ‘Ik wil graag mijn excuses aanbieden. Wil jij ze alsjeblieft accepteren?’ Ik besluit om iets mee te bewegen en zeg dat de tijd van excuses nu wel afgesloten is, maar dat daarmee ook meteen de tijd van het goedmaken is aangebroken. Weer die stilte aan de andere kant. ‘Wat mag ik doen?’ Weer dat heerlijke ‘mag’ wat volgens mij op een onderdanige rol wijst. Ik besluit om daar nog iets verder in te gaan door Margot te laten weten dat zij niet zozeer iets mag.

Maar dat Margot, als zij het echt goed wil maken, zij iets MOET doen. Na een volgende, korte stilte klinkt het zachtjes ‘Graag Twan’. Bingo! Ik zeg tegen Margot dat ik wil dat zij naar mij toekomt om de oprechtheid van haar spijt te laten blijken. Binnen vijf seconden vraagt Margot alleen maar wanneer zij langs moet komen. Dat ‘moet’ valt bij mij in goede aarde. ‘Vanavond’, zeg ik. ‘Maar dan heb ik al…’. Ik besef dat wat ik nu ga doen bijna wreed is, maar ik besluit om het toch te doen. ‘Weet je Margot, laat ook maar.' ‘Nee! Ik zeg dat andere wel af’, haast Margot zich.

Nu laat ik een stilte vallen. Die Margot doorbreekt met een bedeesd ‘is dat goed?’ Ik vraag alleen maar of Margot mijn naam is vergeten en of zij niet geleerd heeft om met twee woorden te spreken. Ook nu weer heeft Margot amper bedenktijd nodig. ‘Is dat goed, Twan?’ Margot gaat er in mee. Wat leuk! Margot's opdracht luidt dat zij om uiterlijk 19.00 uur bij de bushalte vlakbij mijn appartement uit moet stappen. Zij moet mij van tevoren laten weten wat het exacte tijdstip zal zijn.

Waarbij ik aangeef dat, als zij daarna niet op tijd is, zij met de volgende bus linea recta weer naar huis kan vertrekken. ‘Ik zal mijn best doen.' Woorden, die mij als muziek in de oren klinken. ‘Twan, maar ik weet jouw adres nog niet.’ Ik vergroot de spanning door te zeggen dat Margot mijn adres eerst moet verdienen door op tijd te komen. Ik meen iets van weerstand te horen en ik besluit om daar meteen korte metten mee te maken. ‘Laat maar, Margot. Ik maak wel andere plannen voor vanavond.' ‘Nee niet doen!’ haast Margot zich. ‘Wat bedoel je met "nee niet doen" Margot?' ‘Geen andere plannen maken.'

Ik laat Margot weten dat ik een woord mis. Margot weet precies welk woord ik bedoel. ‘Alsjeblieft?’ ‘Dan wil ik het nu met jou hebben over jouw kleding voor vanavond.’ Als centrale thema’s voor Margots kleding gelden: weinig, kort en dienend. Ik hoor Margot gewoon nadenken met als resultaat haar vraag waarmee zij mij blij zou kunnen maken? ‘Heb je een kort rokje? Een strak truitje? Spannende lingerie? Mooie schoenen of laarzen? Een kort jackje? Margot antwoordt met een kort ‘Ja, ja, weet ik niet, ja en ja.' Dat ‘weet ik niet’ intrigeert mij en vraagt om een uitleg.

Margot zegt op een bijna verontschuldigende toon dat zij wel mooie stringetjes en beha'tjes heeft, maar geen jarretelgordeltje of zo. Ik laat haar weten dat zij dat gebrek mag compenseren met mooie holdups. Waarvan Margot zegt die graag voor mij te zullen kopen. 'Of ik nog voorkeur heb voor een bepaalde kleur?' Ik zeg dat het moet passen bij de rest van haar outfit. Margot stuurt een appje dat zij net in de bus is gestapt en dat zij om 18.48 uur uit zal stappen. Mijn reactie is om haar eraan te herinneren wat de gevolgen zullen zijn als zij te laat komt.

Margot zegt zich daar pijnlijk bewust van te zijn. Dat Margot het woord ‘pijnlijk’ gebruikt geeft volgens mij aan dat Margot zich in haar ondergeschikte rol heeft geschikt. Haar busrit zal ongeveer vijfendertig minuten duren. Een kwartier later vraag ik met een appje welke kleur lingerie Margot aangetrokken heeft. Dat blijkt een zwart beha’tje en een rood stringetje te zijn. Als Margot meldt dat de kleur van haar kousen ook zwart is, maakt mijn hart een sprongetje van plezier. Ik hoopte er namelijk al op dat er een kleurverschil zou zijn.

Ik vraag Margot alleen maar wat zij zelf van dat kleurverschil vindt. Margot wil meteen de reden daarvan uitleggen, maar ik snoer haar de mond weer en ik zeg dat die reden mij totaal niet interesseert. Margot heeft even tijd nodig om te bedenken hoe zij hiermee om moet gaan, maar dan komt een heerlijk appje met haar vraag of zij het goed kan maken door dat afwijkende stringetje in de bus al uit te trekken? Margot is helemaal ‘om’. Ik hoef niets meer te zeggen. Als Margot uit de bus stapt, wil ze mij omhelzen. Ik doe een stap achteruit en steek alleen mijn vlakke hand uit.

Margot kijkt mij even verwonderd aan, maar dan lijkt het kwartje bij haar te vallen. Uit haar tasje haalt ze een rood niemendalletje en legt dat in mijn handpalm. Terwijl de bus wegrijdt en de andere passagiers naar hun bestemming wandelen of fietsen, duw ik Margot tegen het grote bord met reclame voor Nederlands grootste bloembollen tentoonstelling. Margot kreunt. Ik zeg dat ik wil controleren of Margot ook echt haar stringetje heeft uitgedaan en of zij mij niet stiekem een dummy heeft gegeven. Mijn hand verdwijnt onder het rokje.

Diezelfde billetjes van eergisteren voelen weer zalig strak, maar tegelijk ook zacht aan. Zogenaamd als fouillering gaat mijn wijsvinger door Margots bilnaad en maakt even een korte stop op het strakke, maagdelijke kringspiertje. Margot zucht en holt haar rug. Waarschijnlijk in een poging om, net als van de week, mijn vinger te verwelkomen, maar ik heb andere plannen. Ik zeg Margot haar ogen te sluiten en haar hand op te houden. Margot mag haar ogen pas openen als ik daar toestemming voor geef. Margot doet netjes wat ik zeg.

Uit mijn binnenzak haal ik een stalen voorwerp en leg dat in Margots handpalm. Ik zie dat zij even de neiging heeft om te spieken. Een kort ‘ehh’ maakt daar meteen een einde aan. Margot mag met haar andere hand het voorwerp betasten en raden wat het is. Margot bevoelt het ding aan alle kanten en laat het van de ene hand in de andere rollen. Ik meen een klein glimlachje rond haar mondhoeken te zien, maar wat ik veel interessanter vind, zijn de twee knopjes die precies het midden van haar kleine borstjes markeren. ‘Weet je het al?’ vraag ik. ‘Ik denk het wel ja’.

Terwijl Margot haar ogen opent, wat ik voor deze keer toesta, fluistert ze: ‘Een buttplug’. Margot bekijkt het stalen ding van alle kanten. Kennelijk heeft zij er nog nooit eentje van zo dichtbij gezien en waarschijnlijk ook nog nooit in haar hand gehad. Aangezien zij de naam kent, vermoed ik dat zij heel goed weet wat de bedoeling ervan is. Ik neem het glanzende stalen ding van haar over. Langzaam beweeg ik het over haar gezicht, haar borstjes en buik. Speels duw ik het over haar rokje heen tegen haar venusheuvel. Margot reageert direct. Dan hou ik de plug voor Margots mond.

Onderzoekend kijkt zij mij aan. Ik knik alleen maar waarop Margot haar mond opent. Als het dikke gedeelte in haar mond zit, sluit Margot haar lippen om het dunne stukje. Aan haar mond zie ik dat Margot haar tong de plug aftast. Voordat de plug op lichaamstemperatuur is, trek ik hem terug. Ik draai Margot om. Zonder dat ik iets hoef te zeggen, buigt zij iets voorover. Haar rokje duw ik omhoog. Margot moet haar billen spreiden. De eerste aanraking met het koude staal heeft precies het effect waar ik op hoopte: een rilling gaat door Margot.

Ik zie de plug Margot's kringspier steeds verder oprekken en daarbij van donker roze naar bijna wit verkleuren totdat het eikelvormige deel Margots natuurlijke barrière heeft doorboord. Alleen het platte gedeelte met het paarse kristal is nog zichtbaar. Ik laat Margot rechtop staan en draai haar naar mij toe. Ik steek mijn tong diep in haar mond waar die dankbaar wordt ontvangen. Mijn handen verdwijnen onder het rokje. Ik beweeg de buttplug ritmisch heen en weer. Margot kreunt en holt haar rug. Weer raakt mijn tong Margots huig aan. We slaan het voetpad over het bruggetje in.

Net voorbij de uitlopende vlierstruiken ga ik naast Margot staan. Met mijn linkerhand een manipuleer ik de buttplug. Mijn rechterhand verdwijnt tussen Margots benen en twee vingers verdwijnen in een vochtig neukgleufje. Het duurt niet lang voordat ik vloeistof in mijn hand en tussen mijn vingers door voel lopen. Weer pers ik mijn tong diep in Margot's keel. Margot lijkt op haar benen te wankelen. Aan haar loopje is te zien dat Margot de buttplug in haar anus heeft. Niet alleen heupwiegt zij wat meer, maar zo nu en dan moet Margot even stilstaan, maar niet omdat de plug haar pijn zou doen, zo verzekert Margot mij. Ik weet genoeg.