Wheelchair groupy 

Ingezonden door Twan

In mijn puberjaren, dus ongeveer drie honderd jaar geleden, maakte de Nederlandse band Alquin furore met het nummer ‘Wheelchair Groupy’. Dat nummer ging destijds over een dame die vanwege een fysieke beperking aan een rolstoel was gekluisterd. Wat haar er niet van weerhield om er een bruisend seksleven met leden van verschillende rockbands op na te houden. Een van mijn jongste ervaringen maakt duidelijk dat er ook nog een andere uitleg voor haar bijnaam bestaat.

Ik had in Utrecht een afspraak om met een vriendin wat te gaan drinken. Vol verwachting en hopende op spannende mogelijkheden (de temperatuur was namelijk subtropisch) stond ik op het Vredenburg bij de uitgang van het winkelcentrum op haar te wachten. En -zoals aantrekkelijke dames zich dat menen te kunnen permitteren- liet madam behoorlijk op zich wachten. Op zulke momenten kun je als man een paar dingen doen. Je kunt je ontzettend verongelijkt voelen en jezelf staan op te vreten.

Of je kunt -met de wijze woorden voor wijlen Johan Cruijff in het achterhoofd- proberen om van het nadeel een voordeel te maken. Soms hoef je die keuze niet eens zelf te maken en steekt het toeval en Moeder Natuur jou een helpend handje toe. Beide waren mij op deze dinsdag goed gezind. Vanuit de schaduw van het winkelcentrum liep een dame van duidelijk in de vijftig de hitte op het Vredenburg in. Met aan haar zijde een man die een halve kop kleiner was dan zij en waar haar uiterlijk en kleding met gemak de oorzaak van een natte droom zou kunnen zijn.  

De man was er eentje van het type ‘na een dronken nacht aan vast blijven zitten’. Het verbaast mij trouwens toch vaak dat de mooiste vrouwen blijven hangen aan duidelijke testcases van de evolutietheorie. En omgekeerd dat de meest aantrekkelijke mannen zijn blijven hangen aan vrouwen die het in de intensieve veehouderij ook goed zouden hebben gedaan. Ach ja…  Het tweetal had nog een man bij zich. Die -u vermoedde dat al- in een rolstoel werd voortgeduwd. Het overkomt iedereen wel eens dat je even oogcontact maakt. Of zelfs zoekt.

De dame van middelbare leeftijd en ik deden dat op precies hetzelfde moment. Je hebt oogcontact en je hebt ooooooogcontact. Waarbij de laatste vorm staat voor ogen die naar elkaar toe gezogen lijken te worden. Niet om alleen maar een eerste contact te maken, maar om even totaal op elkaar gefocust te zijn. En te blijven. Even een beschrijving van wat mijn ogen zagen: Een blonde dame met haar dat met een klem op haar achterhoofd opgestoken was. Gebruind, wat ervoor zorgde dat haar lichte ogen uit haar gezicht leken te knallen.

Gekleed in een gebreide jurk die aan de ietwat mollige vormen van haar lichaam niets te vermoeden over liet. De jurk begon laag genoeg om de aanzet van haar flinke borsten te accentueren en eindigde precies op de helft van haar knieën. Aan haar voeten droeg zij beige teenslippers die teennagels lieten zien die in dezelfde kleur als haar jurk waren geverfd. Zij keek mij recht in mijn ogen. En ik deed hetzelfde. Tegelijkertijd en schaamteloos onafgebroken. Ik wist wat zij dacht en omgekeerd gold ongetwijfeld exact hetzelfde.

Ik kleedde haar met mijn ogen uit en ik wist dat zij fantaseerde over wat zich onder mijn kleding bevond. De ondermaatse man zei iets tegen haar. Wat of voor haar totaal niet interessant was of wat bij haar totaal niet binnen kwam. In elk geval reageerde zij helemaal niet. Ze ging gewoon door met fantaseren over wat er tussen haar en mij fysiek allemaal wel niet mogelijk zou zijn. Ik stond te bedenken dat ik dit dinsdagmiddag-geschenk graag naar de zevende hemel zou willen begeleiden.

Als twee mensen zo duidelijk fysiek tot elkaar aangetrokken worden dan zou het een zedendelict zijn als met die hormonale spanning niets zou worden gedaan. Het trio liep voorbij en helaas door. De dame draaide haar hoofd nog een aantal maal om in mijn richting. Hoeveel signalen heb je als man dan nog nodig? Ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken en het risico dat ik over enige tijd met een boze borreldate geconfronteerd zou worden, besloot ik om het trio te volgen.

Vrouwe Fortuna was aan mijn zijde. Na wat bochtenwerk besloot het trio om op het terras van discotheek ‘Stairway to Heaven’ te gaan zitten. Ik nam strategisch plaats op het tegenover liggende terras. Toen ik haar nog niet opgevallen was, besloot ik om het toeval een beetje te helpen. Want nadat ik een drankje had besteld, stond ik op om zogenaamd naar het toilet te gaan. Er daarbij voor zorgend dat ik niet te missen was. En ja hoor: toen ik terugkwam werd meteen duidelijk dat mevrouw de deur waar ik door naar binnen was gegaan, in de gaten had gehouden.

Een steels opgestoken hand werd meteen beantwoord. The eagle had landed! Of, om het in visserstermen te houden: Beet! Wat kan flirten toch ontzettend leuk zijn. En spannend. Zeker als dat zelfs schaamteloos en onder het oog van iemands partner gebeurt. De dame ging rechtop zitten en als dat een bewuste keuze was geweest, zou mij dat niets verbazen. Het leek alsof mevrouw haar romige- en ongetwijfeld hangende borsten- onder mijn aandacht wilde brengen. Niet alleen had ik die natuurlijk allang gezien; ik had mijn gezicht er zelfs al tussen gedrukt.

Ze met beide handen omvat en gekneed. Gemasseerd en geliefkoosd. Omhoog geduwd en gemolken. Haar tepels gelikt en tussen mijn lippen genomen. Eraan gezogen en erin gebeten. Ze in de spiegel naast ons heen en weer zien gaan in het tempo waarin wij als hondjes aan het neuken waren. Die heerlijke genotsjoekels leken door mevrouw nu in de strijd en in de aanbieding te worden gegooid. Ik werd er onrustig van. Vooral tussen mijn benen. Met mijn hand maakte ik een gebaar alsof ik iets aan het opschrijven was. Zou de dame mijn hint begrijpen? In ieder geval niet direct leek het.

Even later leek  het kwartje te zijn gevallen. Een diepgaand onderzoek in haar handtas leverde geen schrijfmateriaal, maar wel een teleurstelling op. Het is zo leuk als spanning en opwinding wederzijds is en als duidelijk wordt wat hormonen met mensen kunnen doen. Haar hormoonspiegel had in elk geval de gevarenzone bereikt. Wat in dit geval inhield dat zij in het bijzijn van haar Quasimodo en de man in de rolstoel aan de ober gewoon pen en papier vroeg. Hoe naïef ben je als man dat er dan geen alarmbellen gaan rinkelen? Ben je dan dom? Of (her)ken je dit gedrag?

Hoe dan ook; het gesprek aan de tafel van drie zette zich voort. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid constateerde ik dat het grootste deel van de conversatie aan de blondine voorbijging. Ik hield mijn telefoon omhoog en wiebelde die heen en weer. Een kort knikje van de overkant volgde. In gebarentaal maakte ik mijn telefoonnummer bekend. Bij ieder getal gaf ik mevrouw ruimschoots de gelegenheid om dat te noteren. Nog steeds leek halfwat niets in de gaten te hebben, terwijl er pal voor zijn neus een telefoonnummer werd genoteerd!

Na het laatste cijfer keek ik met opgetrokken wenkbrauwen de dame vragend aan. Met de ongestelde, maar ook overduidelijke vraag of zij mijn nummer had genoteerd? Mevrouw proostte in mijn richting. Bingo! Ik haastte mij terug naar het Vredenburg waar mijn date in de hitte stond te dampen. ‘Jezus, waar bleef je nou?’ Haar irritatie straalde van haar mooie gezichtje af. Irritatie, die als sneeuw voor de dinsdagmiddagzon in Utrecht bleek te verdwijnen, toen ik haar hoofdje in mijn handen nam en na een ‘sorry’ mijn lippen op de hare drukte. ‘Klojo’, zei ze met gesloten ogen.

De druk en warmte van haar lichaam tegen het mijne leek een ouverture naar wat vanmiddag mogelijk en zelfs waarschijnlijk leek te gaan gebeuren, maar daarover misschien later nog eens. Op het terras naast de Domtoren verscheen een telefoonnummer in mijn display. Mijn iPhone meldde dat een onbekend nummer mij probeerde te bereiken. Net zo schaamteloos als de dame bij ‘Stairway to Heaven’ zonet nam ik de oproep aan. Waar mijn date bijzat! ‘Met Saskia.’ Of ik de man van het Vredenburg en Stairway was? Ik besloot om een spelletje te spelen en ontkende haar vragen.

Het werd stil aan de andere kant van de lijn. ‘Oh sorry, dan heb ik het verkeerde nummer gekregen.’ Haar teleurstelling en schaamtegevoel waren hoorbaar. ‘Dat kan gebeuren en dat heb ik ook wel eens. Nog een mooie middag. Daaag.' Meteen daarna liep ik naar het toilet en belde het onbekende nummer terug. ‘Met Saskia’, klonk dezelfde stem als net. 'Hoi, met de man van het Vredenburg en Stairway.’ Even een stilte en daarna een binnensmonds ‘klootzak!’ Meteen volgde er een ingehouden, duidelijk hoorbare opluchting. ‘Vinden wij elkaar leuk?’

Waarom zou ik er nog doekjes omheen winden? ‘Dat is heel goed mogelijk', probeerde Saskia duidelijk zo discreet mogelijk kenbaar te maken. ‘Bel mij dan vanavond even terug. Past het rond tien uur?’ ‘Ik ga zeker mijn best doen.' ‘Fijn. Tot vanavond dan.’ ‘Jezus Twan, dit is binnen een half uur al de tweede keer dat ik op jou moet wachten. Ik had hier ook met iemand anders kunnen zitten weet je dat?’ Zij had er geen benul van hoe wederzijds dat op dit moment was. Ik liet haar maar in onwetendheid. Ze zag er leuk en lekker uit.

Hopelijk zou de zomerse temperatuur ook bijdragen aan een memorabel samenzijn. Tussen de lakens lag ik naast haar aan Saskia te denken. Waarschijnlijk deed Saskia hetzelfde.