Liggend overeind blijven

Ingezonden door Anoniem

Toen ik van Jewel de vraag kreeg of ik iets over mijn keuze om wat in de prostitutie te gaan doen, was mijn eerste neiging om niet op haar verzoek in te gaan. Waarom zou ik ook? Iedereen maakt keuzes in zijn of haar leven. De ene keuze kan helaas op meer maatschappelijke acceptatie rekenen dan de andere. Mijn keuze om iets in de prostitutie te gaan doen ligt maatschappelijk erg gevoelig. Iedereen weet dat prostitués bestaan en de meeste mensen vinden het goed dat er vrouwen zijn die dat werk willen doen.

Sommigen gaan zelfs zover dat zij beweren dat zonder prostitués het aantal zedenmisdrijven veel hoger zou liggen. Laten wij allemaal vooral blij zijn dat er prostitués bestaan. Zolang het tenminste mijn buurvrouw, of God verhoede het, mijn dochter of echtgenote maar niet is. De realiteit is alleen wel dat ik toch iemands buurvrouw en dochter ben. Ik ben zelfs iemands moeder. Ik vermoed zelf dat daar de kern van mijn keuze ligt. Zoals zoveel mensen kom ik niet uit een warm, hecht gezin. Alcoholmisbruik en huiselijk geweld waren helaas de dagelijkse realiteit.

Destijds heb ik mij nooit gerealiseerd dat ‘het nest’ waaruit je afkomstig bent erg bepalend is voor jouw verdere levens-loop. Wat je in jouw nest meemaakt, neem je voor de rest van je leven met je mee. Wat je niet hebt meegekregen, zet je vaak in bepaalde situaties al op een 0-1 achterstand. Je kunt het vaak ook lastig aan anderen geven. Dat gemis, van liefde, warmte en geborgenheid, heeft de rest van mijn leven onmiskenbaar beïnvloed. Achteraf besef ik dat mijn keuzes voor bepaalde mannen in mijn leven sterk te maken hebben gehad met mijn gemis aan vaderliefde.

Ik heb al als klein meisje altijd gezocht naar mannen die juist die rol op zich konden nemen. Als je geluk hebt dan tref je zo’n partner. Dat geluk had ik helaas niet. Dat wil niet zeggen dat iedere man in mijn leven een foute keuze is geweest. Achteraf gezien is mijn keuze voor de vader van mijn zoon juist één van de weinige goede keuzes in mijn leven geweest. Alleen besefte ik dat toen totaal nog niet. Dat kwam pas veel later. Ik heb hem verlaten voor een andere man en dat was wel beslist een fout. Met veel vallen en opstaan heb ik mij door een aantal relaties heen moeten worstelen.

Soms zelfs letterlijk. Ik heb in relaties gezeten waarin overmatig gebruik van alcohol en geestverruimende middelen de normaalste zaak van de wereld was. Ik heb ook in zeer gewelddadige relaties gezeten. Ik heb dingen gedaan waarvan ik mij nu nog afvraag hoe ik ooit zo diep heb kunnen zinken, maar zij zijn wel gebeurd. Ik heb in mijn leven op hoge toppen gestaan, maar ik ben ook door onpeilbare dieptes gegaan. Telkens als ik dacht niet dieper af te kunnen glijden, bleek dat helaas wel zo te zijn. Ik ben er geen slechter mens van geworden. Het heeft mij wel gevormd.

Zeker in de periodes waarin ik als single door het leven ging, merkte ik dat ik in het café makkelijk en veel aandacht kreeg van mannen. Of het nu voortkwam aan mijn behoefte aan mannelijke erkenning of het gewoon door een hoog libido kwam weet ik niet, maar ik heb een redelijk aantal lovers en one night stands gehad. Niet omdat de heren in kwestie dat wilden, maar omdat ik dat vanuit mijn eigen behoefte nodig had en toestond. Door mijn houding ten opzichte van seksualiteit viel ik op. Natuurlijk niet in mijn voordeel.

Zowel mannen als vrouwen wisten dat je met Gaby ‘een leuke avond’ kon hebben. Achteraf realiseer ik mij dat het juist van mijzelf afhankelijk was of ik iets met een man deed, maar ook wat ik die man toeliet om te doen. Ik zag mijzelf opeens niet meer als slachtoffer, maar als een vrouw die voor het eerst van haar leven de touwtjes in handen had. Op straat liep ik opeens rechtop en met een opgeheven hoofd. Gaby mocht er zijn. Iedereen mocht dat aan mij zien. Die verandering van beleving viel op.

Ik had opeens veel minder met losers te maken die niet in staat waren om verder dan hun eerstvolgende orgasme te denken. Mannen waarbij de koolzuurkraag van hun biertje meer belletjes bevatte dan het aantal hersencellen in hun hoofd. Opeens kreeg ik aandacht van mannen die ergens voor stonden. Mensen die mij lieten ervaren dat er een verschil bestaat tussen seks en intimiteit. Ik heb die twee begrippen altijd als synoniem beleefd, maar nu weet ik dat dat niet per se zo is. Ik bleef nog wel leuke momenten met mannen houden. Alleen anders en op een ander niveau.

Het was niet langer de man die bepaalde waar en wanneer ik hem ging pijpen. Dat bepaalde ik. Niet langer was het de man die mij een steegje in duwde om zich tussen een paar kliko’s af te laten trekken. Daar ging ik over. Bovendien was het niet meer de man die uitmaakte of er geneukt werd. Dat was mijn territorium. Ik was opeens dus niet meer zo vanzelfsprekend en voorspelbaar. Mijn beschikbaarheid werd aanmerkelijk beperkt door de ruimte die ik daar zelf voor vrij wenste te maken. Zoals dat dan gaat treedt er marktwerking op. Het verschil tussen aanbod en vraag.

Mijn beschikbaarheid (aanbod) nam af, terwijl de behoefte aan seks met mij juist toenam. Zo werd de op zich al belache-lijke mogelijkheid dat ik met seks mijn geld zou gaan verdienen iets om over na te denken. Op een gegeven moment zelfs voorstelbaar. In mijn geval heeft het als een katalysator gewerkt dat Frank in mijn leven kwam. Vanaf moment één hadden Frank en ik een relatie waarbinnen alles bespreekbaar was. Ook mijn verandering van mindset. Frank verketter-de de mogelijkheid dat ik misschien wel ooit met seks geld zou gaan verdienen niet.

Wat daarbij een grote rol heeft gespeeld, was dat Frank in een eerder leven eigenaar van een aantal escortbureaus is geweest. Hij wist zelfs als man heel goed dat je seks en gevoel los van elkaar kunt zien. Met Frank doe ik ook dingen die ik nooit met een betalende klant zal doen. Ik ben ook niet meteen ‘het diepe’ van de penetratie ingedoken. Het is begon-nen met het aftrekken op een parkeerplaats naast de kroeg. Ik weet nog precies hoe dat eerste bankbiljet van vijftig euro voelde. Dat biljet vertegenwoordigde veel meer dan zijn intrinsieke waarde.

Dat biljet stond voor mij voor rechtvaardigheid. Voor het loskomen van een zwart verleden. Voor een leven met zelfres-pect. Ik weet dat veel mensen niet door diezelfde bril naar de dames in mijn vak, want dat is het echt, kijken. Hoeren staan nu eenmaal niet hoog op de maatschappelijke ladder. Naast de gevoelens die ik net beschreef, kan ik echt van binnen warm worden als een man na afloop een welgemeend ‘dankjewel’ uitspreekt. Dan voel ik dat ik een goede daad heb verricht. Zelfs zonder fooi.

Ik doe dit werk nu ongeveer vijf maanden. Ik heb geen idee hoelang ik het nog wil blijven doen. Ik sta heus niet volgeboekt en Corona beïnvloedt mijn ‘handel’ sterk. Ondanks dat leef ik er samen met mijn dochter goed van. Wij doen geen gekke dingen, maar eindelijk eens een nieuwe winterjas kunnen kopen en niet meer afhankelijk te hoeven zijn van de voedsel- en kledingbank voelt als een overwinning. Geld maakt misschien niet gelukkig, maar het maakt het wachten op geluk wel een heel stuk dragelijker.