En dat voor die prijs

Ingezonden door Twan

Ze liep met een groot bord te zeulen. Helemaal van achteruit de winkel naar de toegangspoortjes. De inspanning liet haar gezicht vuurrood kleuren. Dat stond niet mooi bij de bedrijfskleding, waarin Ina verplicht moest lopen. Maar het stond wel heel leuk bij haar blonde haar met highlights dat met een klem op haar achterhoofd was samengepakt. ‘Moet ik je even helpen?’ vroeg ik. Ina keek over haar schouder. Ik zag zelfs een lichte transpiratie op haar voorhoofd. ‘Graag,’ zei ze. Ik nam het grote bord van haar over en zette het neer waar dat volgens Ina moest. Toen pas zag ik wat er op het bord stond.

Het was niet de verwachte weekaanbieding, maar de aankondiging dat de supermarkt vanaf aanstaande zaterdag drie weken gesloten zou zijn in verband met een verbouwing. ‘We krijgen zelfscan kassa’s,’ legde Ina uit. Daar was ze niet blij mee. Het zou ten koste van een paar collega’s gaan. Mijn vraag of haar baan wel veilig was, kon Ina nog niet beantwoorden. ‘Ze weten het nog niet,’ was het antwoord. Ik vroeg of Ina tijdens de verbouwing gewoon zou moeten werken. Ze antwoordde dat ze in principe thuis kon blijven, maar wel op afroep beschikbaar moest zijn.

Vooral als de winkel opnieuw ingericht moest worden. ‘Dus veel thuiszitten…,’ Ina beaamde dat.  ‘Leuk toch?’ Even leek het erop dat Ina iets wilde zeggen, maar ze bedacht zich. ‘Ik zal wel zien,’ antwoordde Ina vrij vlak. ‘Nou, mocht je je vervelen dan weet je waar ik woon,’ zei ik gekscherend. ‘Inderdaad weet ik dat,’ was de ontnuchterende reactie. Nu was het mijn beurt om verbaasd te zijn. Mijn vraag hoe Ina dat te weten was gekomen, bracht mij in verwarring. Wat ik mij nog voor had kunnen stellen was dat mijn adres tijdens een gesprek tussen Bianca en Ina ter sprake was gekomen.

Niets was minder waar. Het bleek dat de bus, waar ik als vrijwilliger op rijd, mede gesponsord wordt door de werkgever van Ina’s echtgenoot. Via hem (je moet het maar durven!) had Ina een lijstje met namen en adressen van de chauffeurs van de bus gekregen. Mijn voornaam kende Ina al, omdat Bianca die ooit eens had genoemd. En toen was een plus een opeens twee geweest. ‘Je woont leuk. En met een leuke tuin en terras.’ Nou zeg, Ina had er duidelijk geen gras over laten groeien. Ik besloot de knuppel maar in het hoenderhok te gooien.

Ik zei dat mijn terras zoveel beschutting bood dat ik er makkelijk in mijn blote kont kon liggen. ‘Net als in mijn achtertuin,’ reageerde Ina. ‘Maar waarschijnlijk wel met meer ruimte dan bij mij?’ De situatie kon nu heel snel kantelen. Of het was einde gesprek en van alles wat had kunnen zijn. Of het zou duidelijk worden of Ina een spelletje met mij aan het spelen was. Haar ‘kom maar eens kijken’ gaf uitsluitsel. Of toch niet? Ina liep weg en verdween achter de servicebalie. Hielp daar een klant en schreef iets op een stukje papier.

Dat drukte Ina in het voorbijgaan in mijn hand. Ze liep zonder verder ook maar een woord te zeggen naar het magazijn. Op het papiertje stonden haar adres en telefoonnummer. Het adres, dat Ina in de winkel op het papiertje had geschreven, kwam mij niet alleen bekend voor, de straat lag letterlijk tegenover de straat waar ik woon. Dit kwam wel erg dichtbij. Letterlijk. Ik sloeg Ina’s nummer op in de contacten op mijn iPhone en controleerde of zij een Whatsapp-account had. En dat had Ina.

Haar profielfoto toonde de blondine die in een luchtig zomerjurkje samen met een oudere dame, waarvan ik vermoedde dat het haar moeder was, aan een aanrecht eten aan het maken was. Het Delfts blauwe zomerjurkje had spaghettibandjes. Waarnaast heel duidelijk de schouderbandjes in een iets afwijkende tint afstaken. Het leek erop dat de foto in de zomer was gemaakt en dat Ina na het zonnen in haar bikini het jurkje had aangeschoten om in de keuken samen met mamma voorbereidingen voor een barbecue te treffen. Pure invulling van mijn kant natuurlijk, maar ik vond het zelf wel plausibel.

Daarop door fantaserend herinnerde ik mij dat Ina erop had gezinspeeld dat zij in haar achtertuin ook wel eens naakt zonde. Waarbij ik me meteen realiseerde dat naakt zonnen in het bijzijn van haar moeder waarschijnlijk toch net even te ver zou zijn gegaan. Ik besloot om mijn eerste appje aan Ina te sturen met de vraag of er al meer duidelijkheid was over haar toekomst bij de gele supermarkt. De twee vinkjes bij het appje gaven aan dat het berichtje ontvangen was. Nu was het afwachten.

’s Middags om 15.44 uur kwam Ina’s antwoord. Er was in die zin duidelijkheid dat Ina te horen had gekregen dat zij er niet voetstoots vanuit moest gaan dat zij na de verbouwing nog een baan zou hebben. En dat, als zij een baan hield, dat ook niet meteen inhield dat het dezelfde baan zou blijven. Ina’s reactie op mijn vraag hoe zij daar tegenover stond was duidelijk. Ina was niet van plan om een afwachtende houding aan te nemen. Ze was zich aan het oriënteren op andere mogelijkheden.  Daarom was zij ook even bij het filiaal van de grote lingerieketen binnengelopen. Daar had zij met Bianca gesproken (!)

Ik vroeg hoe dat gesprek was verlopen. Ja, daar wilde Ina het nog wel eens over hebben. Klonk dat veelbelovend? Of onheilspellend? Ik werd uitgenodigd om van de week eens langs te komen. 

Maandag

Buienradar had strandweer voorspeld. Ik stond in dubio. Lekker naakt op het strand gaan liggen en genieten van al het moois dat Moeder Natuur voorbij zou laten lopen of de blonde mevrouw van de supermarkt met een bezoek vereren. Dat moest natuurlijk wel goed uitkomen. Om te beginnen zou Ina thuis moeten zijn. Haar man, die met zijn bezorgwerk bereikbaarheidsdiensten draaide, moest het echtelijke pand wel hebben verlaten. Dus haalde ik mijn fiets, die ik sowieso nodig zou hebben, uit de berging en fietste de straat waar Ina woont in.

Het zonnetje brandde al behoorlijk op mijn blote onderarmen. Op de heenreis zag ik wel dat de blauwe bestelbus van Ina’s echtgenoot weg was, maar van de blondine was geen spoor te bekennen. Was ze thuis? Was ze aan het werk? Of was ze iets anders aan het doen? Er was maar een manier om daarachter te komen: even appen. Weer duurde het even voordat de grijze vinkjes bij mijn berichtje blauw werden. Ik zag dat Ina meteen begon te typen. Ze was achterin de tuin bezig. Ik kon achterom lopen door de brandgang. Even goed opletten dat ik niet de verkeerde tuindeur zou openen.

Ik duwde de deurklink omlaag. En daar stond Ina. Haar blonde haren met een eenvoudig elastiekje in een staart samengebonden. In een blauw topje met spaghettibandjes. Waarvan er overigens een halverwege haar bovenarm bungelde. Een licht buikje en de onderkant van haar navel profiteerden van de zonnestralen. Daaronder een witte driekwart broek die zo strak zat dat of Ina droeg een onderbroek met pijpjes, of was  onder haar broek in Evaskostuum gekleed. Ik hoopte het laatste, maar vermoedde het eerste.

Met een van haar tuinhandschoenen veegde Ina wat zweet van haar voorhoofd en keek mij aan. Ze leek iets kleiner dan in de supermarkt, maar dat kwam waarschijnlijk omdat Ina op teenslippers liep. Het was raar. Om voor het eerst en zonder omstanders oog in oog te staan met de vrouw die de laatste tijd haar interesse in mij niet bepaald onder stoelen of banken had gestoken. Ik had er ook geen geheim van gemaakt dat ik haar wel erg leuk vond. Dat wisten we dus van elkaar. Wat dat betrof stond het 1-1. Maar hoe nu verder? Normaal gesproken heb ik mijn woordjes altijd wel klaar.

Ina leek een dame die in het dagelijkse leven ook niet op haar mondje was gevallen. Een hand uitsteken dan maar? Hij werd aangenomen. Met een gehandschoende hand. ‘Oh sorry,’ zei Ina. Zich ook niet goed raad wetend met de situatie. Ze trok haar hand terug, trok de handschoen uit en legde haar bezwete hand weer in de mijne. We stonden daar maar. Zonder verder wat te zeggen. Na wat in werkelijkheid niet meer dan vijf seconden moet hebben geduurd, maar wat op minutenlang had geleken, wist ik niets anders te doen dan Ina te complimenteren met haar tuin.

Ik wilde daar net mee beginnen toen Ina onhandig en stamelend vroeg of ik koffie wilde. Even later hoorde ik het Senseo-apparaat zijn werk doen. Ina kwam met twee dampende mokken terug. We gingen zitten en ik vertelde over mijn dilemma. ‘Was je dan weer naar het naaktstrand gegaan?’ vroeg de blondine onomwonden. ‘Altijd en alleen maar,' was mijn antwoord. ‘Ik ben zover nog niet. Ik lig wel in mijn blootje, maar alleen hier in de achtertuin.' ‘Dus dan ben jij ook streeploos bruin.’ Het was meer een vaststelling dan een veronderstelling.

‘Mogelijk,’ antwoordde Ina, de waarheid nog even in het midden latend. ‘Ben je er al uit wat je gaat doen? Naar het naaktstrand, of hier blijven?’ Mijn voorkeur was uiteraard om bij Ina te blijven en dat zei ik ook. ‘Nou, maak het je gemakkelijk. Dan haal ik nog een kop koffie.' Ik kleedde mij tot op mijn boxer uit en zette de tuinstoel in ligstand. Ina liep door de keukendeur de tuin in en keek naar mij. Ik voelde dat ik van top tot teen bekeken werd. Dat voelde niet alleen prettig; het liet mij ook niet onberoerd. Mijn piemel begon de eerste tekenen van leven te vertonen.

‘Je mag die ook wel uittrekken hoor.’ Ik weerstond de neiging om Ina te vragen om dat voor mij te doen. Dus wipte ik mijn billen omhoog, zette mijn duimen achter het elastiek en duwde ik mijn boxer richting mijn enkels. Ina zei niets en keek alleen maar. Ze sprak daarna de verlossende woorden dat Bianca niet overdreven had. Dus toch!!! Vrouwen onder elkaar… Nu de spanning was gebroken, nodigde ik Ina uit om zich ook van wat textiel te ontdoen. ‘Dan ga ik eerst even douchen, want ik plak aan alle kanten.’

Ina schopte haar teenslippers uit en verdween via de keukendeur naar binnen. Even later verscheen ze voor het raam op de eerste verdieping. Ze keek mij aan en trok haar topje uit en stond daar in een wit behaatje dat veel onschuldiger leek dan Ina op dat moment waarschijnlijk was. Ina draaide zich om en maakte haar behaatje los en zette het slaapkamerraam op een wijde kier. Ik zag een inderdaad streeploze rug. Ina leek voorover te buigen. Uit het minuscule wat ik van haar bewegingen meekreeg, maakte ik op dat Ina haar driekwart broek aan het uittrekken was.

Even later klonk het gekletter van water. Wat inhield dat de blondine nu poedelnaakt onder de douche stond. Ik wreef over mijn penis, die meteen reageerde. Niet veel later stopte het geluid van vallend water. Hoewel ik Ina tot nu toe eigenlijk alleen maar gekleed, en dan ook nog eens meestal gekleed in die seksloze bedrijfskleding had gezien, had ik weinig moeite om mij voor te stellen hoe Ina er naakt uit zou zien. Dat miste zijn uitwerking niet. Ik hoorde de deur van de hal naar de keuken opengaan. Door mijn wimpers heen zag ik Ina aan komen lopen.

Ze droeg een grijze badjas en liep op blote voeten. Vanuit het deurkozijn vroeg ze of ik nog iets wilde drinken. Water was prima. Ina liep de tuin in en zette het glas naast mij in het gras. Ze boog voorover. Ik zag haar kleine borstjes voor het eerst naakt van dichtbij. Borstjes met kleine knopjes en met nauwelijks tepelvlekken. Ina zag dat ik keek en stond in dubio. Ze sloeg de revers van de badjas over elkaar en trok haar tuinstoel in de zon. Ze zette haar stoel ook in ligstand en nam plaats. Er werd geen woord gezegd. Totdat Ina de stilte doorbrak en zei: ‘Warm hè’?

Ze ging een glas water voor zichzelf halen en ging daarna weer naast mij liggen. Ik hoorde geschuifel met textiel en keek opzij. Ina had haar badjas opengeslagen. Mijn God, wat was ze mooi! Wat ik vaak zo grappig vind, is dat bij vrouwen die van zichzelf weten dat ze er goed uitzien het vaak heel goed werkt door net te wijzen op dat kleinigheidje, dat afbreuk aan hun schoonheid zou kunnen doen. Ik heb de meest zelfverzekerd ogende dames daar heel onzeker door zien worden. Bij Ina was, althans in eerste oogopslag, het enige schoonheidsfoutje het bultje rechts onder bij haar mond.

Opvallend groot voor het voor de rest zo fijngesneden gezichtje. Mijn opmerking daarover liet Ina haar gezicht naar mij toedraaien. Speurend keek zij naar mij en naar mijn lichaam. ‘Nou, die rare moedervlek op jouw borstbeen verdient anders ook niet de schoonheidsprijs.’ Ik besloot er een spelletje van te maken en vroeg welk moedervlek Ina bedoelde. ‘Nou, die,’ zei ze. Toen ik haar -zogenaamd niet begrijpend- aankeek, kwam Ina overeind. Haar badjas bleef in de tuinstoel liggen. Met haar wijsvinger vooruit kwam ze naar mij toe, boog voorover en drukte op mijn moedervlek.

Het was nu of nooit. Speels trok ik Ina naar mij toe. Ina liet het maar al te graag toe. Mijn enthousiasme en Ina’s gewicht zorgden ervoor dat mijn stoel omviel. Beiden rolden wij op de grond en kwamen terecht midden in de border die Ina eerder zo bloedig geschoffeld en geharkt had. Gierend van de lach krabbelden we overeind. We moesten nog harder lachen toen we de afdrukken van zekere lichaamsdelen in het vers geharkte perk terugzagen. Onder de modder en vers gemaaid gras stonden we tegenover elkaar.

Ik heb geen idee wie nou wie eerst zoende. Zoals altijd bij nieuwe monden moest er eerst positie worden gekozen en het juiste ritme van de tongbewegingen. Onze lijven voelden vertrouwd aan. Ik had gevoelsmatig al snel in de gaten dat Ina net niet alleen het zweet van haar lichaam af had gespoeld. Haar venusheuvel was smetteloos glad. Ik legde mijn handen om Ina’s billen. Ze waren zacht en zeer kneedbaar. Ina maakte een zacht geluidje en trok haar rechterknie iets op. Haar voet rustte op de bal. Haar iets opgetrokken knie raakte de onderkant van mijn ballen.

Mijn reactie bleef niet uit. Kloppend kwam mijn penis schoksgewijs omhoog. Ina’s hand ging op verkenning uit. Haar koude hand vormde zich om mijn erectie. Ging verder tastend naar beneden. Mijn balzak onderging een handmatige keuring. Weer klonk dat geluidje en Ina trok haar knie nog iets verder omhoog. Als ik wijdbeens had gestaan dan had ik het tij mogelijk nog kunnen keren, maar mijn voeten stonden tegen elkaar. Met als gevolg dat twee poedelnaakte mensen weer zijdelings in het perkje terecht kwamen en ook geen pogingen ondernamen om onmiddellijk weer overeind te krabbelen.

Zwart als ongewassen varkens en geil als een beer leek onze wereld niet groter dan de paar vierkante meters van het perkje. Modder kroop onder mijn voorhuid. Ina’s zwarte  billen vertoonden in het midden een roze naad. Al snel zat de modder ook tussen onze tanden. We zeiden het tegelijkertijd: ‘Eerst douchen’. Het is lang geleden dat ik een vrouw in een douchecabine heb genomen. Al vrij snel wist ik weer dat zo’n glazen kooi niet de ideale plek is om optimaal te genieten. Maar wat de beperkte ruimte aan barrières opwierp, maakte onze opwinding meer dan goed.

Vooral de houding waarin Ina met haar handen en borstjes tegen het glas werd gedrukt en haar wang zijdelings tegen het glas in de spiegel zichtbaar was, werkte inspirerend. Mensen in het algemeen, en vrouwen zijn daar onderdeel van, maken de meest uiteenlopende geluiden voorafgaand en tijdens hun hoogtepunten. Ina maakte amper geluid. De mate van haar extase viel enkel af te lezen aan haar krampachtig trillen en haar ongecontroleerd terugstoten. Wat op een bepaald moment zo hevig was dat de douchecabine op zijn grondvesten stond te schudden.

‘Niet in mijn klaarkomen!’ Zover was ik nog lang niet, maar ik nam Ina’s verzoek ter harte. ‘Ik ben vruchtbaar,’ verklaarde ze later. We wisten alle sporen van de modder en onze vrijpartij zorgvuldig uit. ’s Avonds liet ik Ina via de app weten dat ik hoopte haar snel weer te zien. Haar reactie was kort: ‘dito’.